بیا که جان به لب آمد ز شوق دیدارت            هـمیـشه یـار دل من! خـدا نگـه‌دارت!

چو اشک بر سر بازارِ دیده پای گذار            الا که گرم‌تر از محشر است بازارت!

نشـسـته‌اند به راه و سـتاده‌اند به صف            پـیـمـبـران الـهـی بـه شــوق دیــدارت

سلامـت دو جـهـان را به هیچ انگـارد            عـنایـتی که تو داری به جان بیـمارت

مرا دمی ز کـمند غـمت رهایی نیست            که بوده این دل ما دم به دم گـرفتارت

رسان به تُـربتِ زهـرا سلامِ ما و بگو            بِـــده زِ دور جــــوابِ ســـلامِ زوّارت

سری ز پـنجـرۀ خانه‌ات درآر و ببـین            به صد امید نـشـسـتـیم پـشت دیـوارت

قبول شعر «مؤیّد» نکوترین صله است            قـبول کن که نباشد جز این سزاوارت